Eenzaamheid

Het is verrassend dat je je eenzaam kan voelen, ook al ben je niet alleen. Je bent omringd door vrienden en familie, maar toch voelt het leeg vanbinnen. Alsof er iets ontbreekt.

Eenzaam, zelfs omringd door vrienden en familie

Doorheen de jaren heb ik meerdere periodes gehad waarin ik me heel erg eenzaam heb gevoeld. Alsof er niemand was die me echt begrijpt of waar ik bij terecht kan met mijn echte vragen of pijn. Het voelt alsof anderen me minder graag zouden zien, moesten ze weten waar ik allemaal mee worstel. Dat ik moeilijkheden heb en niet voldoe aan het perfecte plaatje.

Ik heb enorm veel prachtige mensen mogen leren kennen en geweldige vriendschappen mogen ontvangen, zoals op school, in de kerk, op EJV-kampen, in Ichtus, bij Recruits, op Sportquest en nu werkend bij het EJV. Ik ben niet alleen, maar toch kan ik me heel erg eenzaam voelen. Veel vrienden hebben op zichzelf is geen oplossing voor eenzaamheid.

Je wilt je vrienden niet storen of lastig vallen met je problemen. Je lost je problemen liever zelf op en draagt je je pijn liever alleen. Je vrienden hebben het allemaal zo druk, die gaan geen tijd hebben voor jou. Zelfs al zouden ze tijd hebben, hoe zou je het zelfs vragen? Wat wil je zelfs vragen?

Al die gedachten spoken door mijn hoofd en ik trek me terug van anderen. Terwijl ik juist die anderen, die vrienden nodig heb. En het ergste? Ik trek me weg van God.

Gelukkig laat God ons niet alleen

Hoelang het ook duurt voor we weer zijn richting uit kijken. Hoelang het ook duurt voor we weer naar Hem gaan. Hij staat klaar en toont de weg. In mijn geval heeft God me duidelijk gemaakt hoeveel kostbare vrienden ik eigenlijk wel heb. En dat ik het moet en mag aandurven om bij hen te gaan met mijn verdriet en eenzaamheid. De eenzaamheid en het verdriet gaan daarmee niet in een vingerknip weg. Het blijft een deel van de levensweg die we wandelen en meestal met vallen en opstaan. Maar die weg wandelen we niet alleen!

Nu ga ik weer door een eenzame periode, maar ik weet dat ik niet alleen ben. Ik heb kostbare vrienden. De uitdaging is om naar hen toe te durven gaan. Eerst naar God. En dan naar al die dierbare mensen om mij heen. Het is eng om zo open en kwetsbaar naar iemand anders toe te gaan. Maar het is zo kostbaar, zo bevrijdend en verbindend!

Want vrienden zijn er voor je. Ze maken tijd voor je, luisteren naar je. Daarom hebben ze niet altijd antwoorden op je pijn en dat is ook niet nodig. Wat er nodig is, is iemand die met je mee wandelt. Juist ook in de momenten die pijn doen.