Chronisch leven

Hey! Voor wie mij niet kent zal ik mij even voorstellen: Ik ben Ellen, 26 jaar, ik werk momenteel als kinderbegeleidster in een opvang en ik ben sinds 2012 chronisch ziek. Binnenkort maak ik de stap om weer te gaan studeren en begin ik aan de opleiding lager onderwijs. Een verlangen en droom die ik al koester sinds ik een kind ben, maar waar mijn gezondheid een stokje voor stak. Op mijn 13de werd ik namelijk voor het eerst geconfronteerd met mijn chronische ziekte die mijn leven officieel in twee delen zou opsplitsen: mijn leven voor en mijn leven na.

Als God nabij is, waarom voelt Hij dan zo ver weg?

Terwijl mijn medetieners hun identiteit begonnen te vormen en leerden om zich los te maken van hun vertrouwde omgeving, werd ik alleen nog maar meer afhankelijk van de mijne. En terwijl de jaren voorbij gingen, werd ik meer en meer geconfronteerd met de eenzaamheid, angsten, verdriet, kwaadheid… die ik ervaarde. Mensen probeerden wel bemoedigend te zijn, maar ze hadden niet door dat hun woorden meer insloegen als een mes dan op mij vielen als een warm deken.

Ze probeerden te helpen door mij te laten weten dat ik niet alleen was, dat God erbij was, dat Hij een plan heeft met mijn situatie, dat Hij alles ten goede gebruikt, dat Hij kan genezen, dat ik het in gebed moest opdragen, dat Hij…. Ze beseften niet hoe mijn kwaadheid rond die woorden veranderde in kwaadheid naar God. Tuurlijk wist ik dat Hij er was, maar: “Als God dichtbij is, waarom voelt Hij dan zo ver weg?”. Iets weten en voelen gaan nu eenmaal niet altijd hand in hand. Ik rouwde om wie ik was geweest en verlangde naar iemand die mij echt begreep of op z’n minst iemand die gewoon in stilte naast mij zou zitten, luisterend en zonder “advies” te verlenen. Iemand waar ik mijn verdriet even bij kon leggen zonder meer.

God in de stilte

Door de jaren heen heb ik geleerd dat mijn verwachtingen voor mijn medemens alleen maar tekortgeschoten kunnen worden, maar dat neem ik ze niet meer kwalijk. We zijn nu eenmaal mens en dat betekent soms: falen, tekortschieten, teleurstellen…, hoe hard we ons best ook doen. Ik heb mogen inzien dat God degene is bij wie ik kwaad mag zijn, huilen, rouwen, lachen en zoveel meer. En dat Hij degene zal zijn die in stilte luistert wanneer ik het nodig heb. Mijn gedachten waren soms oorverdovend en rust leek een bron van schaamte, maar God leert mij de laatste twee jaar wat een prachtig geschenk het is om rust te nemen en in stilte gewoon te ‘zijn’. Daar mag ik die laatste jaren God steeds meer ontmoeten, in de stilte.

Bovenal heeft God mij geleerd om zelf te groeien in dat wat ik zelf nodig had: een plaats waar verhalen en verdriet gedeeld kunnen worden, zonder meer. Doorheen dit leerproces kreeg ik ook het verlangen om anderen hun verhalen te horen en ik besloot dan ook een podcast uit te werken die ik binnenkort hoop te delen. ‘Chronisch leven’ wordt een deel van mijn rouwproces, een deel van verbinding voelen met mede chronisch zieken, een uitdaging om stil te zijn en te luisteren naar zij die dit nodig hebben.

Mijn uitdaging voor jou

Dus ik wil jou ook uitdagen: durf in stilte naar God gaan, laat alle prikkels die we dagelijks binnenkrijgen even los, zie rust als Gods geschenk in deze drukke wereld en durf in stilte luisteren naar een ander. Want in de stilte, ook daar is Hij.