Blogseries 1: Mathea

Onlangs lanceerden we de blogseries ‘You lost me’, waarbij een aantal jongeren en jongvolwassenen hun verhaal doen over wat hun ervaring is met de kerk. Vandaag laten we jullie kennismaken met de eerste persoon van onze blogseries; Mathea Houwen!

Je kan haar kennen van EJV kampen en evenementen, want ze is een rasechte EJV’er! Als kind en tiener ging ze al mee op EJV kampen, waar ze nu zelfs als leiding rondloopt. We hebben haar geïnterviewd over haar ervaringen als christen op school en in de kerk. Veel leesplezier!

Dat vond ik niet altijd makkelijk. Als christen ben je vaak heel alleen op school en ben je vaak de enige christen. Op school merk je dat je anders bent dan anderen, omdat je andere normen en waarden hebt. In het begin valt dat nog mee, maar hoe ouder dat je wordt, hoe meer je wordt geconfronteerd met de verschillen. Mijn ouders waren redelijk laks, omdat ze me vertrouwden. Ik ging dan ook mee naar feestjes, waar je kan experimenteren met drank. Ik zat toen op een bepaald punt dat ik meer werelds was dan dat ik christelijk was.

In de zomer ging ik dan wel op kampen. Dat was hetgeen wat mij weer terugtrok naar het geloof, om weer een stukje van het geloof te proeven. Hoe ouder je wordt, hoe diepere vriendschappen je begint te creëren. Zo hebben er echt veel vrienden van mij mij echt geholpen, om elkaar accountable te houden. Als christen kan je niet één voet in de wereld zetten en één voet in het koninkrijk van God, en dat is heel moeilijk.

Ik ben in het 4^de middelbaar gedoopt. Dat heeft wel veel veranderd, want ik begon een identiteit te vormen en te ontdekken in Christus. Dat heeft me echt wel geholpen. Eerst was dat iets van je gezin en je ouders, maar hoe ouder ik werd, hoe persoonlijker het werd.

Ik ben eigenlijk al sinds ik me kan herinneren redelijk open over mijn geloof. Af en toe krijg ik daar wel vragen over, maar dat is niet zo speciaal. Ik heb dat vooral proberen te uiten in hoe ik bijvoorbeeld advies gaf in sommige situaties. Ik probeer mijn christelijke waarden en normen over te dragen, zoals geen haat spreken over mensen die me hebben pijn gedaan. Die dingen probeer ik meer door mijn daden te laten zien, dan echt uitdrukkelijk te zeggen ‘God houdt van jullie’.

In mijn vijfde middelbaar ben ik van school veranderd, van 400 man naar 1000 man. Dat was sowieso al een hele pittige verandering. Ik stond toen voor de vraag: ga ik direct open zijn over mijn geloof of niet? De eerste opdracht in de godsdienstles was dat je een foto moest maken van drie of vier voorwerpen die toonden wie je bent. Je wilt ook niet de rare zijn, zo als nieuweling op school. Ik heb er toen wel voor gekozen om een armbandje met een kruisje toe te voegen. De leerkracht had er iets over gevraagd en toen heb ik dat wel verteld dat ik gelovig ben opgevoed. Ik heb het niet te duidelijk verteld, maar ook niet verzwegen. Mijn klasgenoten hadden dat niet helemaal door, maar de meesten weten dat wel. Ik vind dat ook niet iets om je over te schamen.

Mijn kerk is niet zo een grote kerk, dus van mijn leeftijd zijn er ook niet veel. Ik heb ook niet zo veel zin om naar de kerk te gaan, omdat ik daar ook niet zo veel uithaal. Als mijn vriend hier is, gaan we samen, en dat is wel leuk. Dan hebben we elkaar. In zijn kerk is het bijvoorbeeld wel heel leuk, omdat daar veel jongeren zijn. Dat is super leuk, omdat dat echt zo’n vriendengroep is. In onze kerk is dat niet zo, maar ze proberen dat wel. Zo proberen ze diensten leuker te maken voor de jongeren, en daar zie ik echt wel al vooruitgang in!

Ik heb dat nog nooit gedaan, maar ik heb wel een paar vriendinnen die geïnteresseerd zijn in het geloof. Ik zit ook bij Recruits, en we hebben om de zoveel tijd een open avond. We nodigen dan niet-christenen uit om samen te eten en te babbelen. We hebben één keer een meisje gehad die bipolair was en we hebben de hele avond met haar gepraat. Ze kwam thuis en je zag dat God tot haar gesproken had. We merken wel dat daar zaadjes zijn geplant. Het werkt dus wel echt!

De kerk heeft ten eerste sowieso meer jongeren nodig. Als je elkaar hebt, ben je veel gemotiveerder om samen naar de diensten te gaan.

Een tweede tip: geef 20 tot 40-jarigen meer de kans om een preek te geven. Vaak zijn dat luchtige preken, waaruit ik een duidelijke boodschap kan halen. Soms zijn er preken door wat oudere mensen die de oude stijl hanteren. Soms is dat niet zo aantrekkelijk om mee te volgen. Soms ga je dan al snel naar je gsm, of je aandacht verliezen.

Stem verder de preken meer af op de jongeren, zodat ze meer relevant zijn voor onze realiteit.

Ten slotte zou je er als kerk voor moeten kunnen zorgen dat je een jeugdwerking hebt. Jongeren hebben dan een plek om thuis te komen, om te verbinden.