Enkele maanden geleden besloot ik (Michèle Goosens – aangenaam!) om mijn ware identiteit éindelijk kenbaar te maken aan de wereld. ‘Ik ben christen en ben er zo enorm trots op!’
Ik deelde mijn ‘ontpopping’ op mijn sociale mediakanalen. Aan een groep mensen, samengesteld in de loop van mijn leven. Enkele ‘online friends’ waren al een hele tijd op de hoogte, maar er was een groep die – of zo verbeeld ik het mij toch – nog steeds hét beeld van mij hadden van hoe ik tien jaar geleden was.
Er moest verandering komen!
Natuurlijk veranderen mensen mettertijd, dat weten deze online friends vast ook wel, maar je hoort minder vaak dat die voormalige ongelovige persoon toch ineens voor God kiest. Al helemaal anno 2024 in een seculariserende maatschappij. Maar in mijn situatie was het wel zo. Ik leerde God kennen en koos heel weloverwogen voor een leven met Hem. Ongeveer 15 jaar geleden werd er een zaadje gepland en een vijftal jaar geleden begon dat zaadje in alle hevigheid tot bloei te komen. Het enige wat me nog restte was om mezelf helemaal bloot te geven aan de wereld. Figuurlijk dan toch.
Daarom besloot ik de sociale angsthaas in mij te verdrijven en mijn persoonlijke getuigenis van de ‘sociale media daken’ te schreeuwen. Ik deed het grotendeels voor mezelf. Het voelde al een hele tijd alsof ik niet eerlijk was over mijn ware identiteit. Maar ik deed het ook ter bemoediging van de andere sociale angsthazen. God loves you en dat is toch net belangrijker dan de mening van eender wie in deze wereld.
18 juni 2024 deelde ik volgende tekst op mijn sociale media en vandaag dus ook met jou:
Al jaren ben ik op zoek naar de juiste woorden. Twijfelend tussen ‘zou ik het wel delen, dit is zo persoonlijk’ en ‘ja ik wil het zo graag aan iédereen laten weten’.
Ruim vijf jaar geleden maakte ik een keuze. Een keuze die mijlenver staat van de persoon die ik ooit was. Een keuze die zoveel kwaad bloed zet in de huidige wereld waarin wij leven. Een keuze die ‘niet meer van deze tijd’ is volgens sommigen. Een keuze die eigenlijk niet mijn keuze was, maar die van Hem. Hoe vertel je de mensen om je heen dat je ‘ineens’ bent gaan geloven in God?
Ik vertelde het aan mijn man, aan enkele familieleden, aan goede vrienden en vriendinnen en enkele voormalige collega’s. Maar verder bleef ik stil. Ik zocht mijn weg in mijn nieuwe identiteit. Trots op mijn keuze, maar angstig voor reacties van anderen. Eenzaam en toch verbonden. Een paradoxale situatie.
Ondertussen ben ik een actief gemeentelid bij een lokale evangelische kerk. Ik voel me gesteund door mijn man, die niet dezelfde keuze heeft gemaakt. En sinds enkele maanden heb ik een uitdagende job waarin ik God kan dienen.
In tegenstelling tot wat de media ons doen geloven, heb ik zoveel meer liefde voor de mensen om me heen. Net zoals Jezus er altijd was voor de meest kwetsbare mensen, zo wil ik er ook zijn voor de mensen om me heen. Met vallen en opstaan. Iedere dag opnieuw.
En vandaag ben eindelijk ik sterk genoeg om het te delen met iedereen. Ongeacht de gevolgen, ongeacht de reacties.
Ik ben Michèle en ik geloof in Hem.
Volgende blog online: tweede helft van november
Disclaimer
EJV wil op ejv.be christelijke jongeren een stem geven over (actuele) thema’s. Elke jongere schrijft in eigen naam, en zijn dus zelf verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wil je graag zelf een blog publiceren? Contacteer dan Loorke Kalkhuis via loorke.kalkhuis@ejv.be!
