Troost in plaats van genezing

Ik herinner me nog goed dat we tijdens de dienst kaartjes kregen met woorden die iets weerspiegelden van wat God aan ons wil geven. Op mijn kaartje stond het woord Troost. Toen ik naar het kaartje van mijn moeder keek, zag ik dat daar Genezing op stond. Dat ene simpele woord raakte me diep. Het voelde heel persoonlijk. Mijn moeder was vroeger ernstig chronisch ziek, maar zij heeft inmiddels veel genezing ontvangen. Met de juiste aanpassingen kan ze nu goed functioneren. Mijn situatie is daarentegen heel anders.

Ik voelde me vastzitten in een ziekte waar geen ontsnappen aan leek. Wat had ik dan aan het woord Troost? Ik vroeg me af waarom God, die belooft te geven wat ik nodig heb, zo ver weg leek. Waarom gaf Hij mij geen genezing?

Leven met een chronische ziekte is ontzettend zwaar. Veel mensen begrijpen niet wat het echt betekent. Toch raakt het alles: mijn studie, werk, vriendschappen, dagelijkse bezigheden, en relaties. Het moeilijkste is de onwetendheid: geen duidelijke diagnose, geen behandelplan, geen concreet toekomstperspectief. Het voelt vaak als een eenzame weg.

Soms lijkt het alsof ik enkel aan het overleven ben, in plaats van echt te leven. Er zijn dagen waarop ik door pijn en extreme vermoeidheid niet eens uit bed kan komen. Dagen waarop ik het gevoel heb anderen teleur te stellen omdat ik simpelweg de energie niet heb om mee te doen. Vaak voel ik me een last, omdat mijn omgeving zich steeds aan mijn beperkingen moet aanpassen. Daarnaast voel ik me soms niet welkom in de maatschappij, omdat mijn beperkingen medisch gezien niet ernstig genoeg lijken te zijn.

Mentaal heb ik dromen en ambities, maar fysiek kan mijn lichaam het niet aan. Dat is een harde confrontatie.
Het leven dat ik leid, is totaal anders dan dat van gezonde mensen. Ik moet leren accepteren dat het oké is om maar zes uur per week te werken. Dat het niet erg is als ik een uitstapje moet afzeggen omdat ik fysiek niet in staat ben om te staan of te wandelen. Ik leer leven met de onzekerheid of mijn situatie ooit zal verbeteren, of ik ooit meer zal kunnen, of een “normaal” leven mogelijk zal zijn. Het is mijn beperkingen accepteren, mezelf zien als méér dan mijn ziekte, en leren om hulp te ontvangen.

Ik leer het van God te verwachten. Niet van dokters, niet van mijn omgeving. Het is leren genieten van de kleine dingen, rust vinden bij God, hoop houden, kracht verwachten van Hem, en geloven in zijn eeuwige overwinning.

In dit proces heb ik ontdekt dat Troost voor mij een diepere betekenis heeft gekregen dan Genezing. Zoals in 2 Korinthiërs 1:4-5 staat:
“Hij troost ons in al onze moeilijkheden, zodat wij anderen kunnen troosten die in moeilijkheden verkeren, met de troost die wij zelf van God ontvangen. Want zoals wij volop delen in het lijden van Christus, zo ervaren we ook overvloedige troost door Christus.”

En dat is het mooiste wat ik mag ervaren in mijn leven. Midden in mijn pijn en lijden voel ik dat God dichtbij is. Elke dag leer ik opnieuw op Hem te vertrouwen. Hij brengt mensen op mijn pad met wie ik mijn verhaal mag delen en die ik kan bemoedigen.

Door mijn lijden en de herkenning daarin ontstaan er diepe vriendschappen, waarvoor ik enorm dankbaar ben. Hoe klein mijn getuigenis ook lijkt, ik zie hoe God het gebruikt om anderen te ondersteunen, vooral diegenen die ook chronisch ziek zijn. Dat besef geeft mij kracht, zelfs in mijn zwakheid.