Veilige haven in Burundi

“Door tijd met Hem door te brengen kan Hij in ons groeien en kan Zijn liefde overwinnen.”

Mijn naam is Eli, geboren in Burundi. Mijn leven werd gekarakteriseerd door de verschrikkingen van de genocide in 1995, waarin mijn ouders werden vermoord. Ondanks deze tragedie heb ik wonderen van God ervaren die mijn leven redden.

God als veilige haven in Burundi

Tijdens de oorlog waren mijn zus van zeven en ik, vijf jaar oud, onze moeder een tijd kwijt. We zochten onderdak in een verlaten huis. Opeens ontdekte een Hutu-soldaat ons en trok zijn machete. We vreesden voor onze dood, maar begonnen te bidden. Tot onze verbazing verdween hij plotseling. Dit was het eerste moment dat ik echt de kracht van gebed en Gods bescherming ervoer. We voelden Zijn aanwezigheid en hadden de vrede die onze angst verdrong.

Na deze gebeurtenis vonden we onze moeder, maar onze vader was al vermoord. Terwijl wij in het bos moesten schuilen, ging onze moeder op zoek naar hulp. Ze vond een kerk waar we zouden kunnen onderduiken. Maar de priester van de kerk was omgekocht door de Hutu-soldaten en stak de kerk in brand, waarbij onze moeder, grootouders en vele anderen omkwamen. Gelukkig herinnerde onze moeder zich een andere kerk op een berg waar we naartoe zouden kunnen gaan als de situatie zou mislopen. We besloten daarheen te gaan en werden opgevangen door nonnen die voor ons zorgden. Daar verbleven we wekenlang. Soms waren er momenten van angst, zoals toen we op een middag werden aangevallen door strijders. We deden alsof we dood waren en overleefden, terwijl veel andere kinderen die dag werden vermoord. We voelden wederom Gods bescherming.

Gods aanwezigheid in mijn leven

De reis was niet gemakkelijk, maar ondanks onze jonge leeftijd voelden we steeds dat God ons beschermde. Hij heeft zich aan mij geopenbaard door het lijden heen, en die ervaringen gaven mij kracht in de jaren die volgden. Mijn geloof in Hem was al op jonge leeftijd stevig geworteld, en dat werd het fundament van mijn leven.

Na de oorlog werden mijn zus en ik geadopteerd door een Vlaams gezin. De onzekerheid over onze familie in Burundi bleef. Waren ze nog in leven? Hoe ging het met hen? We baden om hen ooit weer te kunnen zien. Het duurde dertig jaar voordat we elkaar weer terugzagen. In 2020 keerden we samen terug naar Burundi. Veel van onze dorpsgenoten hadden de oorlog niet overleefd, maar het was een wonder dat een groot deel van onze familie nog in leven was. Die ontmoeting was voor ons een onbeschrijfelijk cadeau en een moment dat ons altijd bij zal blijven.

Vrij door vergeving

In België heb ik zowel fijne ontmoetingen als confrontaties met haat en racisme gekend. Ik leerde dat het essentieel is om deuren van woede en haat te sluiten, zodat de duivel geen grip krijgt. Vergeving is de sleutel tot vrijheid. Het is niet makkelijk, maar samen met God kunnen we die vrijheid vinden. Door gebed en tijd met Hem kan Zijn liefde in ons groeien en alles overwinnen. Alles draait om liefde, omdat God de volmaakte liefde is. We mogen die liefde uitstralen in ons dagelijks leven.

Door het lijden heen heb ik de hunkering naar en afhankelijkheid van God ervaren. Ik kon het niet alleen. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en strijd, maar wat we allemaal gemeen hebben, is dat we er niet alleen in staan. Hij is altijd bij ons! We mogen ons aan Hem overgeven en geleid worden door Zijn Geest, zowel in mooie als moeilijke tijden.